Forma
Must posiada jedną formę dla wszystkich osób.
Przeczenie tworzy przez dodanie partykuły not, lecz wiąże się to ze zmianą znaczenia (must not – mustn’t znaczy nie wolno).
Pytania tworzone są przez inwersję must z podmiotem (must I? – mustn’t I?).
Po must następuje bezokolicznik bez to.
Użycie
Must występuje w dwóch podstawowych znaczeniach konieczności i przekonania.
1/ Must jako konieczność jest bardzo podobne do have to i tłumaczymy je jednakowo,
np.: He must go now.
He has to go now.
(On musi teraz iść.)
Must używane jest głównie w odniesieniu do teraźniejszości i w pewnym sensie przyszłości, nie może natomiast wyrażać obowiązków przeszłych. Do tego celu stosujemy formę have to,
np.: He had to work hard when he was a boy.
(Gdy był chłopcem musiał ciężko pracować.)
He has had to work hard since he was a boy.
(Musi ciężko pracować od czasu gdy był chłopcem.)
Różnica między must a have to sprowadza się do kwestii czy obowiązek jest narzucony przez osobę mówiącą (must) czy wynika z zewnętrznych okoliczności (have to),
np.: I must finish this by tomorrow.
(Muszę to skończyć do jutra.) – taka jest moja wola,
I have to finish this by tomorrow.
(Muszę to skończyć do jutra.) – taki jest termin oddania tej pracy
Pytanie z must często wyraża nadzieję na zwolnienie z obowiązku,
np.: Must I do that?
Czy muszę to robić?
Must not (mustn’t) wyraża zakaz.
Brak konieczności wyrażamy za pomocą don’t have to i don’t need to lub needn’t z następującym po nich bezokolicznikiem.
2/ Must w znaczeniu przypuszczenia lub przekonania używane jest bezokolicznikiem w odniesieniu do teraźniejszości,
np.: You must be very tired after such a long walk.
(Musisz być bardzo zmęczona po tak długim spacerze.)
a z bezokolicznikem czasu przeszłego w odniesieniu do przeszłości,
np.: You must have been very tired after such a long walk.
(Musiałaś być bardzo zmęczona po tak długim spacerze.)
